Ulaz u prazninu

Melida Travančić, dakle, na metatekstualnoj razini svoje nove knjige dovodi u dijaloški odnos različite književne oblike istražujući granice “ustaljenih” književnih žanrova, odnosno načine novog oblikovanja starih tema i motiva, kojima se naslanja na svoja pređašnja poetska i prozna ostvarenja, koja su temeljna okosnica njene poetike – umjetnost i život te ljubav kao njihova generativna sila. Odnos između ženskog i muškog lika primarni je i bazični odnos na kojem počiva Ulaz u prazninu, a dijalog kroz koji se on konstituira ujedno je osnovni nosilac aktualizacije svih drugih raznorodnih oblika odnosa koji se ostvaruju slojevitom kompozicijom tema i motiva. Svaki pojedinačni segment ove knjige moguće je percipirati kao zasebnu dijalošku pjesmu, poglavlje, priču ili, pak, dramsku situaciju, no budući da se one umnažaju do “savršenog broja”, tvoreći formalno ambigvitetnu i sadržajno dinamičnu cjelinu, struktura ove zbirke ili knjige, kako god je odlučili nominalno zvati, unatoč svojoj fragmentiranosti, zadržava koherentnost. Amina Bulić