Slučaj Džem-sultana

Jedan sultan ne može sebi da dozvoli brata. Džem je za života svuda bio stranac: Srbin ili nevernik – kod nas; Saracen ili Mavar – kod hrišćana. Džem u svojoj smrti pripada svima verovatno zato što ne možeš da izmisliš ništa ljudskije od patnje. (Iz svedočenja Ajas-bega) Odbačeni princ bez prestola, sultan bez sultanata, drugi sin Mehmeda II Osvajača Džem posle očeve iznenadne smrti uživa naklonost vojske, kao što je uživao i veću naklonost svog pokojnog oca. Njegov brat Bajazit, s druge strane, ima nasledno pravo na tron, institucionalnu moć i verske prvake, ali Džem ipak odlučuje da se proglasi sultanom Anadolije. Bajazit ga ubrzo svrgava i Džem svoj život provodi u progonstvu, prvobitno na Rodosu, u krugu krstaškog reda jovanovaca, pa u Francuskoj, ne bi li postao zarobljenik malteškog reda i završio u Vatikanu. U decenijama koje će uslediti postao je puko oružje u rukama zapadnih moćnika i hrišćanske crkve, žrtva političkih i religijskih previranja u predvorju modernih vremena, prvi politički zatvorenik, disident sopstvene zemlje, vojske i tradicije, apatrid i pesnik, zabludeli princ u sudaru dva sveta, Istoka i Zapada. Napisan u istočnjačkom maniru uvezanih priča različitih svedoka i pripovedača, sa daškom persijske poezije, Slučaj Džem-sultana najznačajniji je roman bugarske spisateljice Vere Mutafčijeve. Priča o njegovoj tragičnoj sudbini odavno je prisutna u osmanskom nasleđu na balkanskom podneblju, o čemu svedoči i Andrićev roman Prokleta avlija.