Sarajevska zbirka i druge pjesme

Iz ovih pjesama shvaćamo da Sidran ne spada u spontane pjesnike, nego je pjesnik koji posjeduje izoštrenu svijest o tome što pjesmom želi kazati. Leksika njegovih pjesničkih ostvarenja dokaz je kako je od svih stilova književnoumjetnički po svojim leksičko-semantičkim osobinama najspecifičniji. To je individualni stil, koji crpi svoju građu sa svih stilskih područja izraza. U vezi s tim ruski stilističar Federov ističe: ”Općenarodni jezik u stvaralaštvu pojedinog pisca pretvara se u individualni stil i čini nešto jedinstveno. Kao i jezik umjetničke literature u cjelini, književnoumjetnički stil jednog pisca širi je i raznovrsniji od pojedinih funkcionalnih stilova”. Na leksičkom planu ovaj stil karakterizira upotreba raznovrsnih leksičkih slojeva (dijalektizama, historicizama, arhaizama, žargonizama) i postupaka zasnovanih na značenju (metonimija, metafora i dr.). Tako, redovito u književnom tekstu srećemo dva postupka: ”prirodno-jezičke riječi u određenom kontekstu dobivaju dodatna značenja, specifične konotacije, ili se uvode okazionalizmi, nove riječi čije značenje, pa i forma, ne postoje izvan konkretnog teksta”. Sidran prerađuje jezičku i stilsku gradu poniranjem u dublje slojeve riječi, tražeći svojim senzibilitetom paralelizme među riječima i asocijativnim slikama kojima stvara nove vrijednosti i sopstveni sklad. Posuđenice u Sidranovoj poeziji, kao uostalom i sve strane riječi, uglavnom imaju evokativnu funkciju, dočaravaju određeno vrijeme i prostor, obrazovanje i druge uslove u kojima žive i rade oni koji ih upotrebljavaju. Autorova nakana da govori o bosanskom miljeu, o ličnostima tog miljea iz prošlosti i sadašnjosti, iziskivala je upotrebu leksika orijentalnog porijekla. U zbirci pjesama Sarajevska zbirka naročito su dominantni turcizmi, koji zbog velike čestote imaju izrazitu stilsku vrijednost.